Bezoek Heinz en Nicole

Zooooooooooo….. Wat is me dit lang geleden! We zijn inmiddels precies 250 dagen aanwezig op dit mooie eiland en zoals jullie beslist kunnen zien op facebook vermaken wij ons nog steeds opperbest!
Ondanks dat we inmiddels in maart zitten, willen we jullie graag bijpraten over onze belevenissen in januari en februari.

Laten we beginnen bij de carnaval. In ons ABC-tje vertelden we al deels over de carnaval, hét volksfeest van Aruba. Aruba begint traditioneel met een fakkeloptocht. De naam zegt het al hoor ik jullie denken. Echter geen fakkel te bekennen.
Een paar dagen vóór de optocht beginnen er in Oranjestad langzaam stoeltjes te verschijnen. Je kent ze wel, plastic kuipstoeltjes. Vastgebonden, met een zware ketting en een stevig slot, aan een boom of lantaarnpaal. Waarom vroegen wij ons af…
De optocht zou om 20.00 uur beginnen. We kregen van vrienden en collega’s al te horen dat we op tijd aanwezig moesten zijn. Rond 19.30 uur begaven we ons dan ook richting Oranjestad. Druk, druk, druk, druk, druk.. Er werd geparkeerd in voortuinen, op stoepen en in parken. Alles stond vol! Aangekomen in de “paradestraat” begrepen we het stoeltjesprincipe al wat beter. Iedereen zat al urenlang te wachten op de parade en had dan ook besloten er een familiefeestje van te maken. Koelboxen, kippenpootjes, bier, bbq’s en nog meer bier..

Na een tijdje begon de eerste wagen in zicht te komen. Aan de “pizzawagentjes” kon je zien dat de parade bijna voorbij zou trekken. Niet zoals in Nederland met einzeljängers, harmonieën en mooi versierde wagens met DJ’s.. Heel simpel een mega grote vrachtwagen met een nog grotere geluidsinstallatie. Vervolgens een coverband plaatsen op de oplegger van de vrachtwagen en maar gezellig achter de wagen aanlopen. Juliëtte en Sven lopen in Nederland beide mee met één van de grootste carnavalsverenigingen van Kerkrade. Met 130 deelnemers zou je op Aruba uitgelachen worden. Er liep zelfs een groep van 1200 personen mee! Ongelooflijk wat een sfeer…
Na de fakkeloptochten volgden nog vele andere optochten. Naast de kinderoptocht en de grote parade was er toch nog wel iets heeeeeel bijzonders. Jouvert Morning… Midden in de nacht (1.30 uur) vertrokken we met een bus richting San Nicolas. Traditiegetrouw gingen we in pyjama kijken naar de nachtparade. Hier weer precies hetzelfde. Honderden mensen die achter een vrachtwagen aanlopen.. 4.30 uur ’s nachts was de parade en konden we weer wachten op de bus. Uiteindelijk waren we rond 7.30 uur weer thuis. Vervolgens werd er keihard geslapen kan ik jullie vertellen!!

In februari stond nog iets geweldigs op de planning. Na het bezoek van Bard en Miranda (de ouders van Juliëtte) in november, zouden Heinz en Nicole (de ouders van Sven) op donderdag 12 februari een bezoek brengen aan Aruba. We hebben er samen lang naar uitgekeken, maar uiteindelijk mochten we beide met een dikke knuffel ontvangen…

Dag 1:
Juliëtte en Sven zaten geduldig op een bankje te wachten totdat het KLM-vliegtuig zou landen. Na een paar mooie foto’s te hebben gemaakt van de landing, hebben we menig minuut door de schuifdeuren zitten gluren om te zien wanneer Heinz en Nicole naar buiten liepen.
’s Avonds had Juliëtte ervoor gezorgd dat er lekkere wraps klaar lagen. Wat was het voor ons weer heerlijk om bij te kunnen kletsen.

Dag 2:
Pas 1 dag op het eiland, werden de ouders van Sven meteen op zijn school uitgenodigd. De school zou namelijk geheel in het teken staan van de carnavalsviering. In Nederland wordt er op de basisschool rekening mee gehouden dat de kinderen niet te lang stil kunnen zitten. Hier hebben ze op Aruba absoluut geen moeite mee. Probleem hebben de kinderen een paar uur gekeken naar de mooie kostuums van andere kinderen en werd er tussendoor een dansje gedaan. Het laatste uurtje was het tijd voor de disco. Opeens was weer duidelijk te zien waarom Nederlanders niet kunnen dansen. Werkelijk elk kind heeft ritmegevoel en gaat helemaal los op de Arubaanse carnavalsmuziek
De vader van Sven had ons van te voren uitgedaagd. Na onze wilde verhalen over de partybus wilde hij eens laten zien hoe je écht moest feesten. Deze uitdaging gingen we uiteraard met alle genoegen aan. De partybus bracht ons naar 4 verschillende barretjes waar we telkens werden verwelkomd met een shotje alcohol. De bidons (!!) met alcohol vlogen over de toonbank en we hebben de ouders van Sven meteen kunnen laten zien hoe er hier op Aruba gefeest werd

Dag 3 en 4:
Zaterdag 14 februari was het naast Valentijnsdag ook nog eens tijd voor de grote carnavalsparade van San Nicolas. De dag erna vond precies dezelfde optocht plaats, maar dan in Oranjestad. Uiteraard wilden we toch beide optochten helemaal zien. Toen het pizzawagentje voorbij was, hebben we vervolgens een paar uur mogen genieten van gigantische kostuums, felle kleuren en zwetende hossende carnavalisten.
Zaterdagavond werd er gezellig met z’n viertjes uitgegeten bij TOF-restaurant. Gênant detail: hier hebben Heinz en Sven met z’n tweetjes een romantisch valentijnsmenu besteld.

Dag 5:
Terwijl er in Nederland op carnavalsmaandag nog keihard gefeest wordt, heeft men hier op Aruba “Burning Monday”. Alle winkels, supermarkten en scholen zijn dicht en er bevindt zich geen mens op straat. Wij besloten om een gezellige snorkeltour te gaan maken. De catamaran bracht ons naar twee verschillende snorkelplekken. Eentje bij een oud scheepswrak en eentje bij een koraalrif. Hier hebben we onder andere een mooie zeester en een waterslang gespot. Daarna is er menig Aruba Ariba en Dirty Smurf gedronken.

Dag 6:
Terwijl Sven vandaag weer moest werken, trokken Juliëtte, Heinz en Nicole er op uit. Oranjestad stond op de planning. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk voor te stellen is hoe Oranjestad er nu eigenlijk precies uitziet. Het enige wat je je hoeft voor te stellen zijn tientallen juweliers. De een met nog duurdere diamanten dan de ander.
’s Avonds lieten we Nicole en Heinz kennismaken met het beachtennis. Juliëtte moest competitie spelen en wist er (uiteraard) met de winst vandoor te gaan. Als afsluiting van de dag maakten we nog een gezellige wandeling over het strand.


Dag 7:
Palm Tours is een Arubaanse organisatie die toeristen rondleidt over het eiland. Deze taak kon vandaag gemakkelijk overgenomen worden door Juliëtte en Sven. In twee “sjiechten” wisselden zij elkaar vandaag af. ’s Ochtends liet Juliëtte The Altovista Chapel, de California Lighthouse en villapark Tierra del Sol zien. ’s Middags was Sven aan de beurt. Hij bracht Nicole en Heinz naar een andere kant van het eiland. Naast de Natural Bridge, een oude goudmijn, de Ayo Rock Formation en Casibari hebben ze samen op het topje van een “rockformation” genoten van de ondergaande zon.

Dag 8:
Wellicht kunnen jullie het dramatische nieuws van december jongstleden nog herinneren. Er gebeurden iets verschrikkelijks op Aruba. Het heeft nog net niet de internationale pers bereikt. Op een droevige winterdag verloor Sven zijn GoPro in de Arubaanse wateren. Na behoorlijk wat heen- en weer gemaild te hebben tussen Sven en de verzekeraar, kreeg Sven onlangs te horen dat zijn GoPro vergoedt werd door de verzekering. Vandaag was het dan ook de dag om een nieuwe te kopen.

Dag 9:
Tijdens het bezoek in november brachten Lisette, Sven en de ouders van Juliëtte een bezoek aan Arikok National Park. Ze namen, op aanraden van de receptiemedewerker, de 4x4-route. Dit was uiteindelijk niet zo’n succes. Met de uitlaat van de auto hebben we menig rotsblok geraakt, waardoor hier een gat in was ontstaan.
Vandaag werd poging twee gestart. Sven reed voorop over een “zandweg”. Na een paar honderd meter vond hij het toch te ruig werden en besloten we om te keren. Lisette reed met haar auto achter Sven aan. Op het moment van keren kwamen we erachter de Lisettes auto een lekke band had. Zij had niet de juiste moersleutel en krik in haar auto. Dat kon nog wel eens een probleem opleveren in een National Park zonder mobiel netwerk of bewoonde wereld in de buurt. Met pijn en moeite werd de moersleutel en krik van de auto van Sven en Juliëtte gebruikt. Na een kleine uur vertraging kon de reis worden vervolgd.
Na het spannende Arikokavontuur brachten we ook nog een bezoekje aan Baby Beach en het hondenkerkhof. De dag sloten we af met een lekkere maaltijd bij ArubaVille!

Dag 10:
The day of the big party….!!! Vandaag stond geheel in het teken van de verjaardag van Sven. Normaal wordt deze verjaardag gevierd met een dikke trui, warme thee of koffie en de verwarming aan. Vandaag was het de omgekeerde wereld. Sven had zijn vrienden uitgenodigd om er samen een BBQ/Poolparty van te maken.
’s Middags al zorgden Heinz en Nicole voor het heerlijke eten. Zo werd de kip gemarineerd in een bierbucket en werd de vis ingesmeerd met kruiden en citroensap. Sven zorgde er ondertussen voor dat de buitenbar gebruiksklaar was en de feestmuziek klaar stond.
’s Avonds werd er volop gegeten en gefeest. Een BBQ met heerlijke kip en vis, plonzen in het zwembad wanneer je er zin in hebt, feesten onder een volle sterrenhemel en biertjes drinken uit een grote kuip met ijs. Hoe kun je je feest beter vieren???!!!!

Dag 11:
’s Ochtends was het uiteraard tijd voor de grote schoonmaak. Al snel vertrokken we vervolgens naar Arashi Beach. Met wat vrienden werd er een BBQ gehouden. Vlees was er gelukkig nog genoeg over. Meer heb je niet nodig voor een goede middag. Stoeltje, zonnetje, zeetje, bbq-tje..

Dag 12:
Terwijl Sven weer aan het werk moesten, trokken Nicole, Heinz en Juliëtte er op uit. Vandaag stond de Aloë-fabriek op de planning. Aruba staat namelijk bekend om zijn (of haar?) Aloë Vera. Op elke hoek van de straat is er wel een Aloë-plant te vinden. De Aloëfabriek maakt van deze planten echte wondermiddeltjes. Een crème tegen droge huid, een middeltje tegen het verbranden van de zon, shampoo, bodylotion, handcrème, je kunt het zo gek niet bedenken. Nicole en Juliëtte hebben er dan ook gretig gebruik van gemaakt ;-)

Dag 13:
24 februari! Svens verjaardag.. 25 jaar alweer.. Wat gaat de tijd snel. ’s Middags ging Heinz iets bijzonders doen. Samen met Sven ging hij duiken. Onder leiding van duikinstructeur Jeffrey trokken ze er na een aantal oefening op uit. Wat er toen gebeurde….
Vlak voor het einde van de duik kwamen we opeens in een mega grote school vissen terecht. Geen tientallen, honderden, duizenden, tienduizenden.. We werden letterlijk omringd door honderdduizenden vissen. Als zelfs de duikinstructeur zegt dat dit nu al hét duikmoment van het jaar is, dan is het ook echt bijzonder. Woow! Dit ga ik nooit, maar dan ook nooit vergeten!
’s Avonds stond Sven nog een verrassing te wachten. Hij werd opgehaald door Anke (collega). Geblinddoekt werd hij in de auto gezet. Na een wilde rit kwamen we aan op een voor Sven onherkenbare plaats. Op school maakte Sven altijd grapjes over de vader van één van zijn leerlingen. Chef Erwin… Deze chef-kok komt, door het gebrek aan reclames, tientallen keren per dag langs in het reclameblok van zijn favoriete radiozender. In korte tijd is Chef Erwin de idool van Sven geworden. Anke had geregeld dat we met z’n allen een superdeluxe diner voorgeschoteld kregen van niemand minder dan Chef Erwin. Een normaal diner bestaat uit 3 gerechten. Chef Erwin pakte echter uitgebreid uit. We kregen allemaal 5 voor-, 5 hoofd- en 5 nagerechten geserveerd. Je kunt je voorstellen dat we slechts 1 nagerecht op kregen. Rollende als een tonnetje zijn we thuis aangekomen.
Deze dag zal Sven noooooooooooooooooooit vergeten!

Dag 14 en 15:
Na een onverwacht gezellig avondje casino op woensdag, was het donderdag alweer tijd om afscheid te nemen. Juliëtte moest helaas werken, waardoor ze niet mee naar het vliegveld kon. Met toch wel een traantje hier en daar namen we met een dikke knuffel afscheid van Svens ouders.
Op zo’n moment beseffen we ons 1 ding hartstikke goed. Wat een mega geluk hebben we dat we én op zo’n mooi eiland mogen leven én ouders hebben die het zich kunnen permitteren om op bezoek te komen. 9 van de 10 tranen waren dan ook vooral tranen van geluk.

Wat een geweldig leven hebben we!

Tot snel,
Juliëtte en Sven